‘Gezellige tent hier, zeg. Heb je dit intieme hoekje speciaal voor ons uitgezocht?’ Anne kijkt om zich heen.
Onno strijkt met zijn hand over het lichtblauwe kleed en hij verschuift het glimmende bestek, voor hij haar aankijkt. Hij knikt alleen maar en probeert de neiging in te houden op te staan en hard weg te rennen. Hoe heeft hij zich in kunnen laten met Anne, een ex cliënte notabene.
Anne kletst honderduit en Onno kan zijn aandacht met moeite bij haar verhaal houden. Hij schuift heen en weer op zijn stoel.
Haar verhaal wordt onderbroken door de ober. Hij zet twee sissende pannetjes met garnalen in knoflookolie op tafel.
Anne buigt zich voorover ‘Mmm, dat ziet er bijna net zo lekker uit als jij’ grapt ze.
‘Het spijt me Anne, dat ik je gisteravond de indruk heb gegeven dat ik je niet leuk vind. Ik eh … had gisteravond teveel gedronken en gebruikt, maar dat is natuurlijk geen excuus voor mijn gedag.
Anne neemt hem over de tafel gulzig op, ze reikt over de tafel en pakt zijn hand.
Onno slaat zijn benen om de stoelpoten om de neiging in te houden op te staan en weg te rennen. Het kost hem moeite om zijn hand te laten hand liggen. Stom, stom, stom, kan hij wel schreeuwen. Stomme idioot. Dat heb je ervan te lonken met alles wat een rok draagt, hij wendt zijn blik af.
Zelfverzekerd vangt Anne zijn blik en buigt nog meer voorover.’ Wij passen goed bij elkaar, fluistert ze hem toe. ‘We gruwelen van een baan van negen tot vijf, houden van een goed glas wijn en een lijntje’.
Ja‘, thuis, of op besloten feestjes. Nooit in het openbaar, zegt hij beslist. Hij gooit het robijnrode vocht het liefst meteen in een keer achterover, maar houdt zich in.
Anne opent haar tasje. Ze haalt uit een van de zijvakjes een zakje met wit poeder en, na een snelle blik naar hem, zwaait ze er verleidelijk mee heen en weer. ‘Weet je wat. Wat dacht je van komend weekend, samen naar Scheveningen? We kunnen in het appartement van mijn broer. Uitzicht op zee. Wijn. Missis C. Jij en ik’.
Van schrik houdt Onno zijn adem in. Hier met haar te moeten zitten, kost hem al moeite. Een heel weekend dat overleefd hij niet. Plots hoort hij zichzelf zeggen ‘Sorry Anne, maar ik kan onmogelijk een weekend weg’.
‘Dan gaan we het weekend daarna, zegt ze beslist. ‘Ik bel zo meteen mijn broer om het te regelen. Ik wed dat je nauwelijks het weekend kan afwachten’, grapt ze en knipoogt.
Onno vermaant zichzelf rustig te blijven. Meteen komen de garnalen die hij gegeten heeft omhoog. Zijn mond vult zich met zurig speeksel. ‘Anne, het spijt me echt heel erg’. Ik heb geen tijd voor een relatie’.
‘ Geen tijd, geen tijd?’ Anne, die net een hap wil nemen, buigt zich over de tafel naar voren. Ze wijst naar hem met de druipende garnaal aan haar vork. ‘Jij bent van mij’, zegt ze bits.
‘Nee Anne’, Onno heft zijn kin. ‘Een lunch of een borrel met je drinken, oké, maar ik wil geen relatie. Niet met jou, met niemand. Dat heb ik je gisteravond ook vertelt’.
Haar blik verstrakt. Vastberaden pakt ze haar tas en haalt er een stapeltje foto’s uit. ‘Kijk hier maar eens naar’, ze schuift de foto’s over tafel naar hem toe. ‘Je wilt vast niet dat de Psychologencommissie deze te zien krijgt?’
Oh shit. Onno ziet zichzelf op de foto. Hoewel hij alleen zijn shirt uit heeft, is dat niet te zien op de foto’s. Zijn stropdas als enige kledingstuk laat niets aan de verbeelding over. Allemachtig! Dit betekent het einde van zijn carrière.‘Ik kan altijd nog als stripper gaan werken’, zegt hij stoerder dan hij zich voelt.
‘Aan jou de keus. Scheveningen of de commissie?’ zegt ze met een zelfvoldane blik. Plots klinkt er een tune uit haar tasje. Ze kijkt ze op het scherm van haar mobiel, staat op en loopt bij hun tafeltje vandaan.
Onno sluit zijn ogen. Hij kan dit niet laten gebeuren. Wat een ramp. Hij wil haar zeggen
dat ze de klere kan krijgen maar dat zou hem geen zier helpen. Ze heeft hem in de tang met haar foto’s. Wat kan hij doen? Woede kolkt in hem op en zijn oog valt op het witte zakje in haar handtas. Meteen voelt hij opluchting. Mevrouw wil een tripje maken. Nou dat kan geregeld worden. Hij scant de omgeving. Anne gaat helemaal op in haar gesprek en eenmaal overtuigd dat niemand aandacht voor hem heeft, pakt hij snel het zakje coke. Zo onopvallend mogelijk sprenkelt hij het witte spul op zijn bord over de garnalen. Snel stopt hij het zakje diep terug in haar tas. Daarna giet hij een flinke laag saus over zijn laatste twee garnalen. Snel verwisseld hij hun borden. Een blik door het restaurant laat merken dat niemand het gezien heeft.
Het telefoongesprek is ten einde en Anne wandelt terug naar hun tafeltje. Ze ploft neer en
kijkt hem triomfantelijk aan. ‘Over twee weken kunnen we in het appartement van mijn broer’, glundert ze.‘ Zonder naar haar bord te kijken stopt ze met smaak de twee laatste garnalen in haar mond.
Onno kijkt haar aan. Al zijn zintuigen staan op scherp en hij voelt het zweet op zijn rug, hij kan zichzelf zelfs ruiken. Nauwlettend kijkt hij hoe ze een slokje wijn neemt. Ziet hij een lichte trilling? ‘Voel je je wel goed? Je ziet zo wit’.
‘Ik weet het niet, als ik niet beter zou weten zou ik denken dat ik een slechte trip meemaak’. Opeens begint ze te schokken met haar bovenlichaam en afwachtend kijkt Onno haar aan. Zo te zien gaat alles naar wens.
Schuim borrelt op langs haar mondhoeken. ‘De… eh…. garnalen?’ stamelt Anne met grote ogen die uit haar kassen lijken te puilen. ‘Wat ..he ..heb je gedaan?’
Onno glimlacht tevreden. ‘Je houdt toch zo van missic C? Wel, haar zusje is erbij gekomen en zij heet missic overdosis.
Anne valt voorover op de tafel, een rauwe kreet borrelt uit haar keel.
Nu pas haast Onno zich voor te doen als de bezorgde vriend, maar van binnen overheerst een triomfantelijke lach.
