Uit de warme oven onder het betonnen aanrechtblad verspreiden de knoflookbroodjes een zalige geur. De blender overstemt de klanken van Hurricane. In een poging minder koolhydraten te eten en de soep te binden, voegt Angie broccoli, wortels en pastinaak toe in plaats van aardappelen. Als de groenten zijn omgetoverd in een gladde, groene drek zet ze de blender uit en draait ze de beker los. Langzaam om niet te spatten, giet Angie de inhoud in de pan met Mexicaans gekruid en geruld gehakt. Sinds haar vader het gehakt tegen zijn gehemelte opspaart, doen de soepballen niet meer mee. Zorgvuldig roert ze de inhoud door elkaar, vult een tupperware bakje voor vader en zet de pan op de kleine pit. Bij de kraan wast ze haar handen en droogt ze af met de handdoek als haar blik op de klok valt. Jason is laat, zoals gewoonlijk. Ze verheugt zich op zijn komst en met een glimlach op haar gezicht loopt ze naar de vitrinekast om de blauwe riverdale borden te pakken. Het klepperen van het vliegengordijn doet haar opkijken. Het geluid van voetstappen komt dichterbij en de keukendeur gaat open. ‘Je bent laat broertje?’ zegt ze vriendelijk en zet een stapel borden op tafel.
‘File op de Haringvlietbrug’, zegt Jason. Hij loopt naar de koelkast en pakt een blikje Heineken.
Angie legt het bestek bij de borden. ‘Dat is balen, het gaat nog zeker twee jaar duren voordat de brug vernieuwd is’.
Leunend tegen de aanrecht zet Jason het blikje aan zijn mond en neemt een flinke slok. ‘Nieuwe schoenen?’
‘Ja Gucci’s’. Angie wacht niet op antwoord en draait zich om. ‘Trek in soep met knoflookbroodjes?’
Jason knikt, mikt het blikje in de vuilnisbak, pakt een nieuwe uit de koelkast en loopt naar de tafel waar hij zijn spijkerjas over de leuning van de stoel hangt.
Angie trekt haar ovenwanten aan. Voorzichtig haalt ze de hete broodjes uit de oven en schikt ze netjes op de schaal. Ze roert nog een keer door de soep, pakt de pan van het vuur en zet hem op tafel. Een hete, geurende damp van soep kringelt omhoog. ‘Zal ik opscheppen?’
Jason buigt zich voorover, werpt een blik in de pan en knikt.
Op haar lip bijtend, schept ze op en schenkt het uit in zijn bord.
Jason doop een broodje in de soep. ’Maandag ga ik met pa een nieuwe tv kopen. Zijn tv hapert en hij wil voor de komende winterspelen een breedbeeld’.
Twee seconden kijkt Angie kijkt hem aan, dan schudt ze een paar druppels Kikkoman in haar bord en zegt: ‘Dat hoeft niet joh. Volgende week heb ik avonddienst. Dinsdagmorgen kan ik met hem mee naar van Gameren, dan wordt hij op tijd geleverd en kan hij tijdens de Super G de neerdwarrelende sneeuwvlokken tellen.
‘Een tv kopen is mannenwerk’, zegt Jason gedecideerd. ‘Ik zal hem meteen afrekenen en afspreken dat hij afgeleverd en ingesteld wordt. Ik neem straks meteen zijn bankpas mee’.
‘Zijn bankpas? Dat is niet nodig, je betaalt pas bij aflevering?’
‘Jeetje hoe lang is het geleden dat jij iets gekocht hebt in een winkel met een deur en een kassa. Daar zul je echt meteen moeten betalen, dan kun je niet met Klarna aankomen’.
‘Dat weet ik ook wel, maar ik ben zo a technisch dat ik pas wil betalen als de tv gebracht, aangesloten en goed ingesteld is. Jij bent er straks niet en ik zit ermee als de tv niet naar behoren werkt. Bij van Gameren kan je prima bij aflevering betalen. Waarom wil je zo nodig meteen afrekenen? Heb je wat nodig? Mag ik niet weten dat pa je sleeve gaat betalen?’ merkt Angie vinnig op terwijl ze met haar hand over de tafel strijkt?’
De lepel blijft halverwege zijn mond hangen en zijn ogen kleuren langzaam een tint donkerder. Zonder zijn blik van haar los te maken, legt hij zijn lepel neer. ‘Mijn sleeve? Ja, wat maakt het uit, of ik het nu neem of wacht tot de tijd van die ouwe gekomen is’. Jason schuift zijn stoel naar achteren, loopt om de tafel heen en gaat naast haar staan. ‘Zijn bankpas, Angie?’
De toon van zijn stem bezorgt haar een rilling. De herinnering aan haar broer die als twintig jarige zijn zin niet kreeg schiet door haar gedachten. ‘Nee’, hoort ze zichzelf zeggen. ‘Dit wil ik eerst met pa bespreken. De afgelopen twee jaar heb ik je nooit gezien als pa hulp nodig had. Dat…’.
Jason laat haar niet uitspreken, pakt haar stevig bij haar arm en trekt haar omhoog.
‘Laat los’, kermt Angie en ze wringt zich heen en weer in een poging los te komen uit zijn greep. ‘Wat doe je? Ik ben je zus’.
De Kikkoman, een wijnglas en haar bord vallen op de grond en in een oogwenk zijn haar Gucci’s veranderd in een stel verweerde vergrijsd groene klompen van Hugs & Things.
‘Mijn zus of niet. Dit flik je nooit meer’, buldert Jason.
‘Wat heb je het over?’
‘Zijn pas. Waar is zijn bankpas?’ Dan wendt hij zich af en beent de huiskamer in naar het dressoir. Voor hij deze open kan doen, duwt Angie haar tengere lichaam tussen hem en de kastdeur.
‘Aan de kant, Angie’, Jason legt zijn arm achter zijn zus en probeert haar aan de kant te duwen.
‘Donder op en blijf van me af’ snauwt ze.
Met een verbeten gezicht trekt Jason haar aan haar haren bij de kast vandaan.
‘Au klootzak’, gilt Angie. Haar hoofdhuid brand. ‘Ben je gek geworden? Flikker op’.
Het gerinkel van de telefoon komt onverwachts. Een tel staren Jason en Angie elkaar aan. dan laat hij haar los. Hij draait zich om, loopt naar de stoel en haalt zijn mobiel uit zijn jaszak. ‘Pietersen’.
Jason luistert, knikt en hangt op. Langzaam trekt hij zijn jas aan. ‘Houd de bankpas maar en geniet van je Gucci’s, zus. Het is het laatste wat je van pa zijn geld hebt gekocht.
‘Wat bedoel je?’ roept Angie.
Jason loopt naar de deur waar hij zich omdraait. ‘Je was vergeten Pa zijn Ziggo factuur te betalen. Dat gaf veel inzicht in jouw liefdevolle zorg’.
Met een ruk draait Angie zich om, pakt een glas en gooit het kapot tegen de dichte deur.