Blauw gestreept met gouden biesjes en met een opgenaaid embleem van een Engelse telefooncel hing ik al vier maanden, twee weken en een dag bij Selfridges te verstoffen, afgedankt en vervangen door de nieuwe nachtmode toen je me uit het rek met aanbiedingen plukte. Eenmaal veilig in je tas maakte ik een buiteling, mijn mouwen raakten ervan in de war.
Thuis stopte je me behoedzaam in de wasmachine met een handje lenor unstoppables. Daarna liefkoosde je me met je stoomapparaat. Alle streepjes liepen weer recht en de dwarse vezels werden liefdevol op hun plaats gebracht. Ik vond het heerlijk om zo verwend te worden. Je showde me aan iedereen. Mijn kraag fier rechtop. We vormden een geweldig stel. Ik versierde je lichaam en ik vond het fijn om dicht bij je te zijn, je warm te houden tijdens de ijzig koude nachten. In bed probeerde mijn kraag zwierend van het lachen de wolkjes van je ademhaling op te vangen. Uren keek ik naar je hoe je lag te slapen en als de wekker ging, namen de blauwe streepjes, die van rechts naar links wuifden, een omweg.
Tot je me op een dag vergat te strijken voordat je me in je koffer stopte. Je zei, ‘ik neem je mee, maar eigenlijk ben je te warm en als ik omdraai, hou je me tegen. We dansen niet meer samen’.
Dof en ongestreken wachtte ik twee dagen in je koffer. Tot ineens de klep openging en ik jouw hoofd zag verschijnen. De puntjes van mijn kraag maakten een sprongetje toen je me voorzichtig oppakte. Je liet me zachtjes door je vingers glijden, je verborg je gezicht diep in me en met je ogen dicht snoof je mijn geur op. Teder liet je over je hoofd glijden.
Een schaterlach vulde de hotelkamer. ‘Die kreukels. Je hebt je nachtpon niet gestreken’.
Je nam het niet voor me op. Afgedankt. Je hield niet meer van me. Depressief hingen de blauwe streepjes naar beneden en de punten van mijn kraag krulden naar binnen. Ik vermande me, ademde diep in en snoof nog een keer jouw geur op. Adrenaline en cortisol zetten mijn weefsels op scherp. ‘Vannacht zet ik het je betaald’.